„The Quake. Trzęsienie ziemi” - recenzja

Trzy lata temu norweska produkcja Fala opowiadająca o osunięciu się skały do fiordu, które wywołało potężne tsunami, ubiegała się o oscarową nominację. Jak widać, kino katastroficzne nie jest jedynie domeną Amerykanów lubujących się w kręceniu ociekających patosem produkcji, w których człowiek nie ma wielkich szans z szalejącym żywiołem. Mimo to walczy, nawet jeśli sytuacja jest beznadziejna.

The Quake. Trzęsienie ziemi można nazwać nietypowym sequelem Fali. Wprawdzie nie mamy już do czynienia z szalejącą wodą, ale centralną postacią nadal jest ocalały z poprzedniej katastrofy Kristian Eikjord – geolog, który ratował swoją rodzinę i mieszkańców niewielkiego Geiranger. Minęły trzy lata i wciąż nie pozbierał się po tamtej wielkiej tragedii. Gdzieś w głowie mężczyzny kołacze się myśl, że nie zrobił wszystkiego, co mógł, by uratować więcej ludzi. Próbuje powrócić na łono rodziny, ale trauma i przeświadczenie, że ściąga na swoich bliskich kłopoty ciągle nie dają mu spokoju. Tym razem przyjeżdża do Oslo, aby sprawdzić badania kolegi po fachu, który odnotował nieoczekiwane wstrząsy w stolicy kraju. Wszystkie znaki na niebie wskazują zbliżający się kataklizm, a instytucje szybkiego ostrzegania nie wierzą w paranoiczne teorie doświadczonego geologa.

Produkcja w subtelny sposób nawiązuje do Fali, ale poza głównymi bohaterami nic więcej nie łączy się z fabułą poprzedniego filmu. W obrazie Johna Andreasa Andersena nie brakuje napięcia, ale budowane jest ono raczej niespiesznie z nastawieniem na pogłębienie charakteru geologa. Traumatyczne wspomnienia odcisnęły piętno na jego życiu, spychając niejako na margines społeczny. Jednak gdy chodzi o życie ludzkie i nadchodzącą katastrofę to Kristian czuje się w swoim żywiole, działa instynktownie i kroczy ścieżką pozostawioną przez kolegę. Nie przypomina on jednak bohatera Fali, tamta katastrofa z pewnością odbiła się na jego psychice, co w filmie zostało z powodzeniem pokazane. Nie tylko przez samotnicze życie bohatera, ale również jego problemy z nawiązaniem pozytywnych relacji z dziećmi i żoną.

Norweska produkcja nie może poszczycić się budżetem amerykańskich filmów katastroficznych, toteż moment tragedii został tu skrupulatnie zaplanowany. Ogromne trzęsienie ziemi nawiedza Oslo, a jego reperkusje zwiastują walkę o przetrwanie. Mimo rozległej katastrofy obraz Johna Andreasa Andersena wciąż pozostaje kinem kameralnym, które na pierwszym miejscu stawia rodzinny dramat. W głównych rolach brylują znani z Fali Kristoffer Joner i Ane Dahl Torp wspierani przez debiutującą na dużym ekranie Kathrine Thorborg Johansen. Twórcy skrupulatnie odliczają sekundy do kataklizmu, robiąc również ekspozycję istotnych miejsc w Oslo, które chcąc nie chcąc, również staje się niemy bohaterem obrazu. Odrobinę niedosytu przynosi finał, który zostaje jakby za szybko urwany w dość mocnym i emocjonującym momencie.

Jak podkreślają twórcy obrazu w jego końcówce, Norwegia narażona jest na częste trzęsienia ziemi, a jeśli któreś z nich miałoby siłę wydarzenia z 1904 roku, którym inspirowali się filmowcy, to jego skutki obecnie byłyby nie do opisania.  The Quake. Trzęsienie ziemi można więc traktować również jako przestrogę, niemniej wyszedł z tego sprawnie rozpisany dramat rodzinny. Nie jest to wprawdzie poziom najlepszych produkcji katastroficznych, ale wciąż dość angażujące kino do przemyśleń.  

Ocena: 5/10

Tytuł: The Quake. Trzęsienie ziemi

Reżyseria: John Andreas Andersen 

Scenariusz: John Kåre Raake, Harald Rosenløw-Eeg 

Obsada:

• Kristoffer Joner
• Ane Dahl Torp
• Jonas Hoff Oftebro
• Edith Haagenrud-Sande
• Stig R. Amdam
• Kathrine Thorborg Johansen

Muzyka: Johannes Ringen, Johan Söderqvist

Zdjęcia: John Christian Rosenlund

Montaż: Christian Siebenherz

Scenografia: Kaja Raastad, Nora Sopková

Kostiumy: Anne Isene

Czas trwania 106 minut

Dziękujemy Cinema City za udostępnienie filmu do recenzji.