„Wiedźmin”: „Ballada o dwóch wilkach” - recenzja

Marka Wiedźmin to taka trochę sinusoida zaliczająca tyleż wzlotów, co upadków. Literacki pierwowzór na naprawdę solidnym poziomie (choć niepozbawiony pewnych bolączek), Uznana i szeroko oklaskiwana seria gier, polski i netflixowy serial budzące skrajne opinie. No i komiksy, tak te staropolskie duetu Parowski-Polch, jak i współczesne. I to właśnie na jeden z nich rzucimy sobie dzisiaj okiem o pionowej źrenicy.

Ballada o dwóch wilkach jednoznacznie zdradza swój wywodzący się z gry rodowód. Niezaprzeczalnym faktem jest to, że opowieści o wiedźminie autorstwa Sapkowskiego to, co szczególnie widoczne w opowiadaniach, literackie wariacje na temat klasycznych baśni, często z jakimś przewrotnym twistem, ale nadmiernej komplikacji i głębi zarzucić im nie można. W odróżnieniu od literatury Sapka zadania w grach o wiedźminie zasłynęły szeroko jako pełne niejednoznacznych postaci, nieoczywistych rozwiązań oraz wyjątkowo przewrotnej, wymykającej się konwencjom fantasy narracji. I właśnie do questów z gier oraz do misternie skonstruowanych kryminałów jest bliżej recenzowanej pozycji. Ballada o dwóch wilkach to świetnie zbudowana zagadka i intryga, którą śledzi się z niekłamanym zainteresowaniem i której rozwiązanie autentycznie zaskakuje, choć, którego uważny czytelnik może się do pewnego stopnia domyślić, znajdując rozsiane w historii wskazówki. Wszystko to zostało opowiedziane w sposób, który sprawia, że pozycję tą konsumuje się wyjątkowo przyjemnie. Narracja nieustannie utrzymuje bardzo dobry rytm, umiejętnie przeplatając motywy śledztwa, interakcji między bohaterami oraz sceny akcji. Kolejnym plusem Ballady jest jej obsada. Wiedźmina i Jaskra znamy, dla fanów marki są to postaci o ugruntowanej pozycji, wyraziście zarysowane w wyobraźni odbiorców. A jednak dzięki wyjątkowo umiejętnej charakteryzacji na ich naturze pozna się również bez problemu ktoś, kto dopiero zanurza się w Wiedźminwersum. Równie dobrze zarysowano także resztę postaci, niezależnie do ich roli. Protagoniści, czarne, charaktery i postacie-zapychacze wypadają równie dobrze – charakteryzowane nie tylko poprzez opisy i dialogi, ale również działania, jakie podejmują. Są barwne, bardzo charakterystyczne i zapadają w pamięć. Z kolei dialogi między nimi to najsłabszy element komiksu, ale i tak reprezentują co najmniej poziom bardzo solidnego rzemiosła, a także kilka prawdziwych perełek – z życiowymi mądrościami nieokrzesanego Piotera na czele.

Oprawa stawia na zdecydowanie komiksowy styl, pełen wyolbrzymień i pewnej karykaturalności. Nie znaczy to jednak, że oprawa jest cukierkowa. Gdy trzeba, rysownik potrafi stworzyć plansze mroczne i przesiąknięte makabrycznym klimatem. Niezależnie jednak od nastroju danej chwili/sceny każda z plansz oraz indywidualnych kadrów została bardzo dobrze skomponowana, dzięki czemu przedstawione wydarzenia śledzić możemy bez najmniejszego problemu. Obrana stylistyka sprawdza się doskonale zarówno w scenach akcji gdzie rozciągnięte kończyny, jak i niesztampowe ujęcia podkreślają dynamizm oraz w scenach dramatycznych, gdzie wyolbrzymiona mimika doskonale uwydatnia charakter postaci i ich emocje.

Balladę o dwóch wilkach mogę z czystym sumieniem zarekomendować każdemu. Zarówno fanom zabaw w wiedźminolandzie, jak i ludziom z tym uniwersum styczności niemającym lub mającym okazjonalnie. Recenzowana pozycja to prawdziwa gratka dla fanów intrygi i kryminału oraz klimatów przyziemnego, unurzanego w gnojówce i pospolitych problemach fantasy. To świetna historia obsadzona intrygującymi postaciami i zasługuje, aby poświęcić jej swój czas.

Tytuł: Wiedźmin: Ballada o dwóch wilkach

• Scenariusz: Bartosz Sztybor
• Rysunki: Miki Montllo
• Wydawnictwo: Egmont
• Data wydania: 25.10.2023 r.
• Seria: Wiedźmin
• Druk: kolor
• Oprawa: twarda
• Format: 170x260 mm
• Stron: 112
• ISBN: 9788328155701
• Cena: 49,99 zł

Dziękujemy wydawnictwu Egmont za udostępnienie komiksu do recenzji