„Jedzenie/Picie” - recenzja

„Jedzenie/Picie” Filipe Melo (scenariusz) i Juana Cavii (rysunki) to drugi komiks portugalskiego duetu twórców, jaki wydawnictwo Mucha Comics przygotowało dla polskiego czytelnika. Cztery lata temu miałem okazje pisać o frapujących „Wampirach” tychże autorów – komiksie poświęconych kolonialnemu epizodowi z historii Portugalii – a ściślej stopniowej utraty kontroli nad Gwineą Portugalską, która ostatecznie miała stać się wolną Republiką Gwinei Bissau.

Tym razem mamy do czynienia z publikacją tworzoną w założeniu na zamówienie literackiego pisma „Granta”, do jednego z jej tematycznych numerów poświęconych kulturowym konotacjom fenomenu jedzenia i picia. Proces twórczy trwał na tyle długo, jak wyjaśnia we wstępie do „Jedzenia/Picia” redaktor „Granty” Carlos Vaz Marques, że duet Melo/Cavia zdążył przygotować na potrzeby magazynu tylko historię poświęconą jedzeniu. Opowieść poświęcona piciu uzupełniła oddzielne wydanie komiksowe, którym możemy teraz się cieszyć.

Porównując „Jedzenie/Picie” do „Wampirów”, na pewno trzeba zauważyć analogię w przyjętych założeniach artystycznych, bowiem w obu komiksach portugalscy autorzy historie pojedynczych bohaterów rzucają na szersze tło historyczne. To upodobanie widać zwłaszcza w opartej na faktach historii Franza Majowskiego z Katowic, który podczas XX wojny światowej, w Berlinie, prowadził jedną z najpopularniejszych restauracji. Opowieść z zaskakującą puentą, Melo usłyszał od prawnuczki Majowskiego, Nadii Schilling. Druga z historii, przenosząca nas do Stanów Zjednoczonych lat osiemdziesiątych ubiegłego stulecia to już w pełni kreacja, utrzymana w bardzo kameralnej atmosferze, historia Lloyda Jenkinsa, więziennego strażnika przemierzającego kraj w poszukiwaniu tarty jabłkowej. W obu historiach autorzy skupiają się na zobrazowaniu wewnętrznych przeżyć bohaterów, pokazując, jak bardzo jedzenie i picie, poza funkcjami podtrzymywania życia na poziomie biologicznym, formuje człowieka kulturowo, charakterologicznie, buduje jego tożsamość i przynależność do pewnego zespołu wartości.

W warstwie artystycznej „Jedzenie/Picie” nie odbiega zbytnio od tego, co mogliśmy zaobserwować w „Wampirach”. Cavia posługuje się charakterystycznym, lekko karykaturalnym sposobem rysowania postaci, jednocześnie dbając o wiarygodność prezentowanego świata. W obu opowieściach wypada to bardzo przekonująco. Nieśpieszna narracja podkreśla powagę przeżywanych przez bohaterów rozterek i daje czas duetowi Melo/Cavia na przygotowanie podłoża pod zaskakujące zakończenia historii.

Jednym słowem - jeśli lubicie tzw. życiowe kawałki, po których zostaje coś więcej niż tylko przyjemność z odbytej lektury, „Jedzenie/Picie” jest komiksem, po który zdecydowanie warto sięgnąć.