„The Black Holes” - recenzja

Autor: Paweł Ciołkiewicz Redaktor: Motyl

Dodane: 13-05-2020 11:05 (13 maj 2020, 11:05:46)

„The Black Holes” jest komiksem, który można odczytywać na różne sposoby. Dla jednych może to być historia zbuntowanych nastolatek próbujących założyć punkową kapelę. Dla innych – opowieść o żyjącej w dziewiętnastym wieku dziewczynie nieumiejącej dopasować się do obowiązujących na salonach konwenansów. Znajdą się też pewnie tacy, którzy stwierdzą, że to uniwersalna opowieść o braku akceptacji, trudnościach w dostosowaniu się do narzucanych przez innych wymagań i wynikającym z tego buncie. I w zasadzie, każdy będzie miał rację. Komiks Borji Gonzaleza opowiada o wszystkich tych kwestiach. I jeszcze kilku innych.

Akcja komiksu rozgrywa się w dwóch nieustannie przeplatających się planach czasowych. W roku 1856 śledzimy losy czterech sióstr. Teresa, Rosa, Gardenia i Margarita żyją w świecie konwenansów i salonowych gier. Najmniej podoba się to Teresie. Dziewczyna źle znosi fakt, że niebawem ma odbyć się jej salonowy debiut. Jako dobrze wychowana panna z dobrego domu będzie musiała zagrać na fortepianie i wyrecytować wiersz przed zblazowaną publicznością. Przygotowuje się do tego pod czujnym okiem bardzo wymagającej matki. Pisane przez nią wiersze nie pasują jednak do tego świata, podobnie jak ona sama. W roku 2016 śledzimy natomiast poczynania trzech koleżanek. Gloria, Laura i Cristina żyją w małym miasteczku i chcą jakoś zamanifestować swój młodzieńczy bunt. Jak wiadomo, najlepszym sposobem na to jest założenie zespołu muzycznego, w którym będzie można wyśpiewać – ewentualnie wykrzyczeć – wszystkie swoje żale i pretensje do świata. Choć nie potrafią grać na żadnym instrumencie, chcą rzucić publiczność na kolana. Sposobem na osiągnięcie tego celu mają być teksty pisane przez Laurę – dziwne, niepokojące, mroczne, poruszające i… całkowicie niezrozumiałe.

Borja Gonzalez w zadziwiający sposób przeplata ze sobą te płaszczyzny. Ogniwem łączącym obie narracje są dwie niedostosowane do swoich czasów dziewczyny – Laura i Teresa. Ta pierwsza tęskni za romantyczną przeszłością i zastanawia się nieustannie, jak wyglądało życie w dawnych czasach bez telewizorów, internetu i telefonów komórkowych. Ta druga chciałaby się wyrwać z dziewiętnastowiecznych ograniczeń. Obie idealizują swój wyobrażony, doskonały świat, w jakim chciałyby żyć i obie szukają ukojenia w akcie twórczym. W poetycki i bardzo metaforyczny sposób autor mówi o ich pragnieniach, osamotnieniu oraz aspiracjach. Ta atmosfera pewnej ulotności jest wzmacniana wyjątkową oprawą graficzną. Artysta bazuje na wysokim kontraście, który pozwala mu tworzyć urzekające mozaiki. Kadry są tu często wykorzystywane jako elementy układanki, z których budowane są zaskakujące kompozycje. Kolory są stosowane bardzo oszczędnie. Dominuje morski błękit o różnym natężeniu, kontrapunktowany tu i ówdzie wyrazistymi czerwieniami. Jednak tym, co pewnie od razu zwróci uwagę czytelników, jest sposób przedstawiania bohaterów. Gonzalez tworzy swoje postaci w bardzo uproszczony sposób i pozbawia je całkowicie rysów twarzy, co przydaje całej opowieści nieco upiornej aury.

„The Black Holes” to niepozorny komiks, który jednak podczas lektury powoli ukazuje swoje drugie dno. Zarówno w warstwie narracyjnej, jak i wizualnej, autor oferuje wiele interesujących rozwiązań, dzięki czemu ta poetycka i mroczna opowieść o buncie, ucieczce, niedostosowaniu oraz poszukiwaniu siebie zyskuje oryginalny charakter. Niejednoznaczne, wielowymiarowe i tajemnicze bohaterki czynią tę opowieść jeszcze ciekawszą. Komiks Borji Gonzaleza wymykając się prostym podziałom gatunkowym, oferuje uniwersalną opowieść z pewnym przesłaniem, które wydaje się aktualne zarówno w XXI, jak i XIX wieku. Lata mijają, ale ludzka natura najwyraźniej się nie zmienia. A jeśli tak, to bardzo powoli.

Tytuł: The Black Holes