„Sługi boże” - recenzja

Dobrego rodzimego kryminału w polskich kinach ze świecą szukać. Zapowiedzi zawsze rozbudzają nasze oczekiwania, a potem okazuje się, że wychodzi jak zawsze. Przeciętnie. Czy w przypadku „Sług bożych” możemy mówić o przełamaniu złej passy?

Już w pierwszej scenie – mocnej i dynamicznej – poznajemy komisarza Warskiego, który w bezpardonowy sposób kończy śledztwo dotyczące pedofila. Wydawać by się mogło, że kolejne sprawy nieco rozgoryczonego życiem i pracą gliny to tylko kwestia chwili. Gdy Warski musi odbębnić sesję u psychologa, bo to nie pierwszy trup w jego ostatnich dochodzeniach, z pobliskiej katedry skacze młoda chórzystka, odbierając sobie życie. A że jest obywatelką niemiecką, sprawą zajmuje się również policja naszych zachodnich sąsiadów. I tak Warski – czy tego chce, czy nie – musi współpracować z policjantką Aną Wittesch, której prawdziwy powód wizyty we Wrocławiu jest owiany tajemnicą.

Dochodzenie w sprawie niewyjaśnionych samobójstw, bo wrocławska katedra okazuje się miejscem feralnym, przyciągającym kolejne ofiary, rozgrywa się w natłoku kłamstw, przemilczanych prawd, a w sprawę zamieszany jest nawet emisariusz Banku Watykańskiego. Można powiedzieć, że twórców poniosła mocno fantazja, bowiem do jednego kotła wrzucili wszystko, co tylko mogli z agentami wywiadów komunistycznych włącznie. Taka konstrukcja fabuły, plus umęczony swymi problemami Warski, odnajdujący chwilowe ukojenie w gorącym romansie ze swoją psycholożką, to jednak nie jest kryminał, jaki całkowicie porwałby widza. Postać styranego życiem komisarza to kalka jakich wiele, a jego zachowania, wykraczające poza policyjne standardy, również nawiązują do licznych stereotypów kryminalnego kina. Trochę szkoda, że postać Warskiego nie została poprowadzona z większą dozą oryginalności.

Dużo lepsze wrażenia sprawia Julia Kijowska jako niemiecka policjantka, o charakterystycznej urodzie oraz enigmatycznym zachowaniu. Jej kreacja wzbudza większe zainteresowanie, bowiem nie jest tak powierzchowna i oczywista jak Warski. Najlepiej z trio głównych bohaterów wypada Adam Woronowicz jako opiekun kościelnego chóru. Jego demoniczna i niezwykle żywiołowa kreacja na długo zapada w pamięci, to właśnie dzięki niej początkową fazę ogląda się z nieustannym zainteresowaniem. Potem niestety, wraz z zepchnięciem aktora na dalszy plan, sumiennie budowane napięcie opada.

Mimo dynamicznego tempa akcji „Sługi boże” sprawiają wrażenie filmu, który rozsadzają od środka niezamierzenie przemycone sceny komiczne, zwłaszcza z komendantem policji. Mącą  one zagęszczoną atmosferę kryminału i przekrętów dokonywanych pod szyldem instytucji kościelnej.  Nie wszystkie rozwiązania fabularne są trafne, a motyw z panią psycholog – nawet jeśli istotny – to formą realizacji odstaje poziomem od pozostałych wątków. Widać też, że twórcom zdarzyły się potknięcia w montażu, bowiem są sceny, wyglądające jakby były niedokończone.

„Sługi boże” posiadają interesujący punkt wyjściowy, ciekawe postaci, a mimo to ociekają schematami, nieco niedorzecznymi rozwiązaniami, przez co początkowy zachwyt z czasem przemienia się w rozczarowanie. Szkoda, bo potencjał był większy niż przy typowych kryminałach produkowanych nad Wisłą.

Ocena: 5/10

Tytuł: „Sługi boże”

Reżyseria: Mariusz Gawryś

Scenariusz: Mariusz Gawryś, Maciej Strzembosz

Obsada:

• Bartłomiej Topa        
• Julia Kijowska    
• Małgorzata Foremniak
• Adam Woronowicz
• Krzysztof Stelmaszyk    
• Henryk Talar        
• Andrzej Konopka        
• Zbigniew Stryj
• Michał Meyer

Muzyka: Maciej Zieliński

Zdjęcia: Mikołaj Łebkowski

Montaż: Milenia Fiedler

Scenografia: Janusz Sosnowski

Kostiumy: Anna Englert

Czas trwania: 101 minut

Dziękujemy Cinema City za udostępnienie filmu do recenzji.