Mistrzowie Space Rocka: Flaming Youth

Chociaż Flaming Youth wspólną przygodę zakończyli zanim pojęcie space rocka rozpowszechniło się na dobre, pozostawili po sobie płytę, na której Kosmos występuje w głównej roli.

Historia Flaming Youth sięga 1968 roku, kiedy dwóch nastolatków z Londynu, Ronnie Caryl i Phil Collins, wpadło na pomysł założenia zespołu. Wkrótce dołączyli do nich Gordon “Flash” Smith (gitara, gitara 12-strunowa, bas) i Brian Chatton (organy, piano). Collins zasiadł za perkusją, Caryl również sięgnął po bas i gitarę 12-strunową. Role wokalistów muzycy pełnili na zmianę.

Młody zespół, z początku bez nazwy, zaczynał swoją muzyczną przygodę od akompaniowania innym grupom m.in.  soulowemu The Gladiators. Nieco później, już jako The Hickory, często przygrywali Johnowi Walkerowi z The Walker Borothers. Występowali także samodzielnie, grając covery popularnych piosenek, jak np. beatlesowskie Norwegian Wood z efektownym dodanym solo perkusyjnym, jak również własne kompozycje.

Sceniczne popisy czwórki młodych ludzi dostrzegli Ken Howard i Alan Blaikley, cenieni producenci muzyczni. Wiosną 1969 roku przedstawili zespołowi pomysł na album i zaproponowali kontrakt. The Hickory przystali na propozycję i przystąpili do pracy. Jednym z pierwszych kroków na profesjonalnej muzycznej ścieżce była zmiana nazwy na Flaming Youth.

Debiutancki (i jedyny) album ukazał się 2 października tego samego roku pod szyldem Fontana Records.  Został nagrany w londyńskim studio De Lane Lea Studios w dwa tygodnie. Autorami wszystkich utworów i ogólnej koncepcji byli Howard i Blaikley.  Ark 2, bo taki tytuł nosiła płyta, miała premierę w słynnym klubie Planetarium. Koncert był kameralny, co niestety okazało się niepomyślną wróżbą na przyszłość. Krążek promował singiel Guide Me Orion/From Now On (Immortal Invisible).

Ark 2 był concept albumem opowiadającym historię Ark 2, statku kosmicznego opuszczającego dogorywającą Ziemię w poszukiwaniu planety, na której ocalali ludzie mogliby rozpocząć od nowa budowanie cywilizacji^[1]. Nieco filozoficzne teksty mówiły o uczuciach astronautów podczas wyprawy: niepewności, tęsknocie za Ziemią, miłości, nadziei, nabywaniu mądrości, ale też zagrożeniach, pokusach i rozczarowaniach napotykanych w Kosmosie. Zarówno teksty jak i tytuły bardzo wyraźnie nawiązywały do astronomii np. Earthglow czy Pulsar. W utworze The Planets posłużono się astronomiczną koncepcją, według której planety oddziałują na człowieka, a każda z nich związana jest z inną sferą życia i wartościami. Piosenka składała się z siedmiu części i opowiadała o pobycie załogi Ark 2 na każdej z planet czyli na Merkurym, Wenus, Marsie itd.

O ile teksty piosenek tworzyły spójną całość, muzycznie album był mieszanką stylów a nawet gatunków. Na płycie bardzo wyraźnie słychać wpływy rozwijającego się wówczas rocka progresywnego i psychodeli, jednak nie brakuje inspiracji jazzem, muzyką dawną, popem lat 60-tych, r&b, soulem, muzyką latynoską. Miejscami np. w Spacechild, przestrzenne, nieco eteryczne brzmienie przypomina estetykę space rocka, który rozwinął się w pełni kilka lat później. 

Album został bardzo dobrze przyjęty w środowisku muzycznym, krytycy zgodnie przyznawali mu wysokie noty. Kilka tygodni po premierze Ark 2 został nominowany do tytułu płyty miesiąca magazynu Melody Maker i został Rockowym Albumem roku 1969 według Sunday Times. Guide Me Orion utrzymało się kilka tygodni na angielskich listach przebojów.

Rok 1970 dla Flaming Youth okazał się, jeśli można tak to nazwać, przełomowy. Z jednej strony zaznaczył się jako pasmo sukcesów.  Grupa wyruszyła w trasę koncertową po Wielkiej Brytanii, gdzie dała koncert w prestiżowym Lyceum Theatre w Londynie z towarzyszeniem chóru i pełnej orkiestry. Wówczas do składu dołączył saksofonista Dave Brook. Występowali również w Hiszpanii, dostali kilka zaproszeń do niemieckiej i holenderskiej telewizji. W międzyczasie ukazał się ich kolejny singiel Man, Woman and Child.  Wydawałoby się, że artystyczną ścieżkę mają ugruntowaną, jednak rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Atmosfera stawała się coraz bardziej przygnębiająca, a relacje pomiędzy muzykami coraz bardziej napięte. Powodem tego były spory co do kształtu muzyki, lecz jeszcze bardziej nikłe zainteresowanie zespołem. Mimo, że album spodobał się zawodowym muzykom, brak dostatecznej promocji sprawił, że grupa nie odniosła komercyjnego sukcesu. Nie wyprodukowano żadnej reklamy radiowej ani telewizyjnej,  sporadycznie proponowano im koncerty. O Flaming Youth wiedziała garstka ludzi, najczęściej koneserów undergroundowego grania.

Z zespołu odszedł Brian Chatton, którego na krótko zastąpił Rod Mayalls, a niedługo w ślady Chattona poszedł Flash. Wtedy zmienił się klimat muzyki, która stała się bardziej jazz rockowa, głównie dzięki Brookowi. Ronnie Caryl i Phil Collins zaczęli szukać nowych dróg artystycznej realizacji, jednak przysłowiowym gwoździem do trumny okazało się przejście Collinsa do Genesis latem 1970 roku.  Było wiadomo, że flaming Youth się rozpadnie. Ostatni koncert odbył się w klubie Van Dykes Club w Playmouth 15 sierpnia tego samego roku.

Collins zrobił światową karierę z Genesis, sukces osiągnął też jako solista. Caryl grał w różnych zespołach m.in. Sanctuary, Zox & the Radar Boys, jako muzyk sesyjny współpracował z wieloma cenionym artystami m.in. z Ericiem Claptonem, wydał dwa solowe albumy. W 1996 roku muzyczne ścieżki Caryla i Collinsa ponownie się skrzyżowały, a Ronnie został gitarzystą i chórzystą w zespole swojego kolegi. Chatton jako muzyk działał m.in. w Jackson Heights, Snafu czy utworzonym wspólnie z Nickiem Richardsonem Boys Don’t Cry, jako kompozytor pracował m.in. z The Hollies. Nagrał też kilka solowych płyt, a Flash został cenionym muzykiem sesyjnym.

^[1] Weiss, Wiesław: Wielka rock encyklopedia F-K, Iskry, 2007.

Bibliografia:

Ark-2.co.uk: About Ark 2,  http://www.ark-2.co.uk/about.htm , dostęp: 18.07.2013.

Flaming Youth: Ark 2, Fontana Records, 1969.

PhilCollins.co.uk, http://www.philcollins.co.uk/biography, dostęp: 09.07.2013.

Weiss, Wiesław: Wielka rock encyklopedia F-K, Iskry, 2007.