"Historia broni siecznej. Kordy, puginały, noże i bagnety" - recenzja

Na rynku pojawiła się druga część „Historii broni siecznej” Tadeusza Królikiewicza. Po opracowaniu dotyczącym długiej broni białej, przyszła kolej na krótszą, stąd podtytuł „Kordy, puginały, noże i bagnety”. Książka ta powinna się spodobać zarówno zawodowym historykom, jak również amatorom, hobbystycznie zainteresowanym historią militariów. 

            Album prezentuje się znakomicie. Składa się z ponad 250 kolorowych stron kredowego papieru formatu nieco większego od A4. Twarda oprawa, mnóstwo zdjęć oraz przejrzysty skład powodują, że z przyjemnością bierzemy go do ręki. Od razu chce się czytać tak wydane dzieła.

Królikiewicz, podobnie jak w części pierwszej, również tutaj zawęził zakres podejmowanej problematyki. Zgodnie z podtytułem ograniczył się do przedstawienia historii oręża krótkiej i średniej długości. Książka przedstawia dzieje i charakterystyki: kordów, tasaków, noży, puginałów, półszabli i bagnetów. Początek albumu poświęcony jest zagadnieniom konstrukcyjnym charakterystycznym dla tego typu oręża. Następnie autor przechodzi do omawiania poszczególnych rodzajów broni. W ostatnim rozdziale zaś dodanych zostało nieco informacji związanych ze zdobieniami i oznaczeniami broni tego typu. Ponadto autor słusznie postanowił zawęzić swoje rozważania do kręgu kultury europejskiej, jako względnie jednorodnej w kontekście rozwoju broni białej. Szczególnie wiele miejsca poświęca polskiej broni, co jest w pełni zrozumiałe z powodu dostępności materiału źródłowego. Dzięki tym zabiegom album jest jednolity tematycznie i w dużym stopniu wyczerpuje podejmowane zagadnienia.

Wyróżniająco cechą książki jest bez wątpienia ogromna ilość i różnorodność typów broni, jakie prezentuje Królikiewicz. Oprócz głównego wywodu, na niemal każdej stronie mamy przykładowe zdjęcia poszczególnych rodzajów oręża wraz ze szczegółowym opisem. Barwne fotografie są bardzo dobrej jakości i przedstawiają eksponaty znajdujące się nie tylko w muzeach, ale także prywatnych zbiorach (przede wszystkim polskich). Bogactwo przedstawionych przykładów pozwala czytelnikowi prześledzić ewolucję broni białej – krótkiej i średniej długości oraz poznać różnorodność jej występowania w poszczególnych okresach na terenie różnych państw.

Bardzo pozytywną cechą albumu jest wielość i dokładność opisu przedstawionych sztuk broni. Każda jest bardzo szczegółowo opisana, wraz z podaniem takich detali, jak jej rozmiar oraz numer w danej kolekcji. Ta drobiazgowość z pewnością jest elementem, za który warto pochwalić autora.

Druga część „Historii broni siecznej” jest wierną kopią swej poprzedniczki. Posiada wielość tych samych zalet, ale jednocześnie charakteryzuje się tą samą wadą. Jest nią mała ilość informacji na temat praktycznego zastosowania określonej broni. Niemniej jednak, poza tym mankamentem, wszystkie pozostałe elementy prezentują bardzo wysoki poziom. Myślę, że zarówno osoby zawodowo zajmujące się historią oręża, jak i zwykli miłośnicy broni siecznej znajdą wiele interesujących informacji w niniejszej pozycji i z pewnością nie pożałują zakupu. Uważam, że „Historia broni siecznej – kordy, puginały, noże i bagnety” Tadeusza Królikiewicza jest bez wątpienia godną polecenia lekturą.

Korekta: S_p_i_d_e_r

Tytuł: Historia broni siecznej. Kordy, puginały, noże i bagnety

Autor: Tadeusz Królikiewicz

Wydawca: Bellona

Rok wydania: 2009

Liczba stron: 224

Format: 205 x 295

Oprawa: twarda

Cena: 69 zł