Płaskowyż Nazca
Dodane: 19-01-2008 19:08 ()
Płaskowyż Nazca
Tekst pierwotnie ukazał się w fanzinie „Dragon's Cavern"
Około 2000 lat temu pewna południowoamerykańska cywilizacja, o której niewiele wiadomo, stworzyła jedne z najbardziej zagadkowych zapisów na ziemi. Płaskowyż Nazca w Peru przypomina stronice gigantycznego szkicownika. W tworzącej ją czerwonej skale wyryto ponad 100 rysunków przedstawiających rozmaite kształty - od znanych roślin i zwierząt po geometryczne wzory i szeregi prostych linii. Istnieją liczne teorie usiłujące wyjaśnić przyczyny ich powstania, jednak wiele związanych z nimi pytań i wątpliwości nadal pozostaje bez odpowiedzi.
Oczywiście wątpliwości mają tylko ci, którzy nie mają pojęcia o Mitach. W rzeczywistości bowiem, rysunki z płaskowyżu są przekazem od Wielkich Przedwiecznych dla Wielkich Przedwiecznych.
To największe na naszym globie dzieło sztuki graficznej obejmuje położony w Peru, pomiędzy Andami a Oceanem Spokojnym, obszar 520 kilometrów kwadratowych. Już badacze hiszpańscy z XVI i XVII wieku wspominali o liniach na pustyni Nazca, ale świat niewiele wiedział o nich, aż do lat dwudziestych naszego stulecia, kiedy to po raz pierwszy opisał je Julio Tello zwany ojcem peruwiańskiej archeologii.
Dopiero w roku 1941, gdy do Nazca udał się dr Paul Kosok, amerykański archeolog z Uniwersytetu Long Island, stały się one przedmiotem poważnych badań i studiów. Dr Maria Reiche, niemiecki matematyk i astronom, poświęciła ponad 40 lat na skatalogowanie i opisanie rysunków oraz próby wyjaśnienia ich znaczenia. Wszystkie rysunki na pustyni Nazca zostały wykonane w ten sam sposób - przez zebranie czerwonego żwiru z powierzchni pustyni i odsłonięcie jasnożółtej skały stanowiącej podłoże. Wydaje się, że robiono to ręcznie. Nie ma żadnych śladów używania do tych prac zwierząt. Bez względu na kształt, rozmiar czy temat, każdy z tych rysunków tworzy jedna ciągła linia. Rysunki w Nazca można zaliczyć do dwu szeroko pojmowanych kategorii - są to sylwetki bądź linie, przy czym te drugie albo biegną parami, jak szyny kolejowe, albo tworzą geometryczne wzory. Ponieważ w wielu miejscach linie nakładają się na sylwetki, należy sądzić, że jako pierwsze powstały rysunki figuralne. Są wśród nich liście i gałęzie różnych roślin, postacie zwierząt i ptaków, a także dziwne kombinacje dwóch różnych form, np. sylwetka człowieka z głową sowy, czy ptak z długim wężem w miejsce dzioba. Linie są idealnie proste. Pozostaje tajemnicą, w jaki sposób budowniczowie zdołali zachować taką dokładność przy stosunkowo dużych odległościach. Niektóre linie, przy długości ponad 8 kilometrów, odchylają się o niecałe 2 metry na kilometr. W niewielu miejscach z jednego punktu rozchodzi się promieniście cały szereg linii. Częstokroć linie krzyżują się w sposób przypadkowy, tworząc ogromne prostokąty i trójkąty.
Rysunki w Nazca powstały zapewne między rokiem 500 p.n.e. a 500 n.e. i prawdopodobnie zostały wykonane przez Indian Nazca, którzy zamieszkiwali te regiony Peru przed powstaniem imperium Inków. Byli to rolnicy uprawiający żyzną równinę ciągnącą się wzdłuż wybrzeża Oceanu Spokojnego. Nie pozostawili świadectw pisanych. Całą wiedzę na ich temat czerpiemy z badania grobów i znajdujących się w nich przedmiotów. Zmarli grzebani byli w pozycji embrionalnej, otaczano ich wielobarwnymi naczyniami oraz przedmiotami codziennego użytku. Wiele cmentarzysk, liczących do 5 tysięcy grobów, zostało splądrowanych, dlatego też informacje o ich zawartości są niepełne. Fragmentaryczna wiedza na temat Indian Nazca nie wyjaśnia, dlaczego wyryli oni na pustyni owe wzory. Jedna z hipotez głosi, że były to pradawne drogi, lecz jest to mało prawdopodobne, wiele z nich kończy się bowiem nagle na szczytach wzgórz. Najpowszechniej akceptowana jest hipoteza dra Paula Kosoka, który uważał, że te sylwetki i linie to "największy na świecie podręcznik z dziedziny astronomii". Dr Reiche podziela ten pogląd, sugerując, że rysunki te określają położenie gwiazd oraz konstelacji w różnych okresach i że używano ich do określania m.in. pory siewu i zbiorów (dzioby niektórych ptaków wskazują punkt wschodu słońca w czasie przesilenia letniego).
Fakt, iż linie można w pełni obserwować jedynie z lotu ptaka, stał się źródłem teorii, że w czasach wykonywania linii Nazcowie potrafili latać, a przynajmniej unosić się nad ziemią. Ta fascynująca teoria nie jest całkowicie bezpodstawna, malowidła znalezione na naczyniach przedstawiają bowiem obiekty przypominające w pewnym stopniu zarówno latawce, jak i balony na ciepłe powietrze.
A jak brzmi prawda odsłonięta jedynie dla wąskiego grona prawdziwych badaczy?
Linie układające się w rysunki są w rzeczywistości znakiem rozpoznawczym dla Wielkich Przedwiecznych i ich pomiotów. Zostały one utworzone przez samych Przedwiecznych, którzy przeczuwali już zmierzch ich dominacji oraz wygnanie w nieskończoność. Jednak gdy Gwiazdy ułożą się w porządku, powracający Przedwieczni muszą trafić na planetę, którą opuścili. A to stanie się możliwe dzięki tym rysunkom. Jest to gigantyczny drogowskaz, który ma na celu tylko jedno - wskazać tę planetę jako cel ich podróży....
Komentarze do starszych artykułów tymczasowo niedostępne...