„Muza” - recenzja

Życie dublińskiego wykładowcy wywraca do góry nogami tragiczne wydarzenie, którego jest świadkiem. Niestety, to dopiero początek jego mrocznej przygody. Rok później dręczy go powracający koszmar. Rozwikłanie jego zagadki wiąże się z klubem poetów zwanych Białym Kręgiem. Mnożą się pytania.

Początkowe minuty filmu mogą sugerować, że widz będzie miał do czynienia z dramatem obyczajowym, jednakże fabuła bardzo gwałtownie skręca w mroczną ścieżką dawnych tajemnic oraz wydarzeń, które wydają się przeczyć rozsądkowi. Twórcy umiejętnie utrzymują napięcie, sięgając po efekty gore tylko wtedy, kiedy naprawdę są potrzebne. W głównej intrydze splata się wiele wątków. W czasie seansu bohaterowie (oraz widz) zbierają elementy układanki, by potem wpasować je w odpowiednie miejsce, odblokowując kolejną tajemnicę. Zagrożenie się zbliża, czas nieubłaganie ucieka – zatem koncepcja film przypomina mi escape room. W fabule Muzy nie brakuje nagłych zwrotów, chociaż uważny widz będzie się spodziewał przynajmniej części z nich. Nie jest to bynajmniej zarzut, dla mnie to dodatkowe plusy, jeżeli intryga jest przemyślana a pewne elementy - sygnalizowane.

Spisali się aktorzy: Elliot Cowan, Ana Ularu oraz Franka Potente, która zachwyca mnie w każdym filmie. Ich bohaterowie zadają właściwe pytania. Epizodyczne role Joanne Whalley oraz Christophera Lloyda uważam za ciekawy dodatek, twórcy nie wpadli tu w pułapkę metaspoilerów.*

Od lat nie oglądałem horroru, który by mnie autentycznie przestraszył. Muzie również się to nie udało, ale wygrywa na wszystkich innych polach – pomysł, gra aktorska, watki, zdjęcia, muzyka. Wyświadczyłem sobie przysługę, nie wyszukując żadnych informacji o filmie, zanim go obejrzałem. Muza była moim wieczornym seansem „z zaskoczenia”. Wśród internautów pojawiła się opinia, że film jest nieco przegadany – absolutnie nie zgadzam się z tym stwierdzeniem.

Dziwnie oglądało się na ekranie lokacje, które są mi dobrze znane. Muza jest warta uwagi, jeżeli ktoś jest fanem suspensu i lubi, gdy powszechnie znane koncepty są prezentowane w alternatywnym ujęciu.

*To taki mój wymyślony termin. Gdy w filmie (np. kryminalnym) bez gwiazdorskiej obsady epizodyczną rolę służącego dostaje ktoś pokroju Anthony'ego Hopkinsa, w 9 na 10 przypadków okazuje się on mordercą lub jakąś siłą sprawczą wydarzeń.

Ocena: 7/10

Tytuł: Muza

Reżyseria: Jaume Balagueró

Scenariusz: Jaume Balagueró, Fernando Navarro

Obsada:

• Elliot Cowan
• Franka Potente
• Ana Ularu
• Leonor Watling
• Manuela Vellés
• Joanne Whalley
• Christopher Lloyd

Muzyka: Stephen Rennicks

Zdjęcia: Pablo Rosso

Montaż: Guillermo de la Cal

Scenografia: Rebeca Comerma, Deborah Davis, Pascalle Willame

Kostiumy: Catherine Van Bree

Czas trwania: 107 minut

Dziękujemy dystrybutorowi Kino Świat za udostępnienie filmu do recenzji.