Traktuję tę płytę jako nowe otwarcie - wywiad z Ryszardem Makowskim

Znany z kabaretu, satyryk, piosenkarz, publicysta, z wykształcenia chemik. Od jakiegoś czasu prowadzi w telewizji program „Cafe Piosenka”. Oprócz rozmów z artystami wykonuje w nim również swoje piosenki, a część z nich trafiła na srebrny krążek pt. „Nie stawiam na lepsze jutro”. Na temat tej produkcji z Ryszardem Makowskim rozmawia Jan Lorek.

 

 

 

Płyty CD, które w połowie lat 90. stały się synonimem postępu i wyparły płyty winylowe i kasety, obecnie są wypierane przez serwisy streamingowe. Co ciekawe, obserwujemy powrót do płyt winylowych. To bardzo dobrze, że jest łatwy dostęp do plików w internecie, jednak płyta stanowi konkretne dzieło. Jest tam zamierzony dobór utworów, zamierzona ich kolejność. Jest też oprawa graficzna i, co ważne, są uhonorowane osoby, które przyczyniły się do jej powstania. Podobnie jak z książką. Można przeczytać „Pana Tadeusza” z laptopa, ale chyba większy wymiar ma przeczytanie ze staromodnej książki. Podobnie jest z płytą. To jest forma spotkania z autorem czy wykonawcą, chyba trochę bardziej podniosła, niż odpalenie plików na streamingu.

 

 

Dokładnie nie wiem, ile tych płyt było. Razem z płytami nagranymi z Kabaretem OT.TO i tymi, które wydawałem później, na moje konto zbierze się około dwudziestu.

 

Obecna płyta jest z pewnością najlepszym moim krążkiem od strony muzycznej. Jest to efekt współpracy z producentem Rafałem Paczkowskim i gitarzystą Bartoszem Miecznikowskim. Są to po prostu fajne, melodyjne piosenki wybrane z siedemdziesięciu, osiemdziesięciu utworów. Co jeszcze chcę podkreślić - nie jest to płyta kabaretowa. Nawet traktuję to jako swego rodzaju nowe otwarcie.

 

 

Wspomniałem już powyżej dwóch głównych uczestników przedsięwzięcia. Na perkusji zagrał Chris Aiken, a na gitarze basowej mój syn Aleksander. Rafał Paczkowski grał też na klawiszach. Ja zaśpiewałem. Mój syn jest również autorem projektu graficznego płyty, zdjęć i teledysków. Jest dość wszechstronnie uzdolniony. W tym roku obronił dyplom na warszawskiej ASP.

 

 

Kolekcji mogę pozazdrościć, ponieważ jestem fanem Clinta Eastwooda. Imponuje mi to, że zawsze potrafił dobrać rolę do swojego wieku. I te jego role z ostatnich lat, a jest już po dziewięćdziesiątce, są wspaniałe. Piosenkę „Clint Eastwood, Przemytnik” napisałem pod wpływem filmu Przemytnik.

 

 

Tak. Bardzo. Grand Torino to rzeczywiście film wybitny. Niedawno go oglądałem.

 

 

Utwór Lato 2021 jest już zaktualizowany, bo jest oparty na utworze „Lato 2005”. Ponownie aktualizowany nie będzie, bo chciałem w nim nawiązać do tego konkretnego lata z czasów Covid – 19. Nie ma tam za dużo odnośników do realiów, żeby uniknąć zbyt dosłownego przekazu, a zostawić trochę optymizmu. Co do trasy? Trudno mi powiedzieć. Żeby ruszyć w trasę trzeba mieć popularność, bo koncert to jest spotkanie z publicznością i dobrze by było na tej randce nie być wystawionym. Jeśli te piosenki zaistnieją i będą chętni, żeby ich słuchać, to z przyjemnością będę koncertował, bo akurat tego mi ostatnio brakuje.

 

 

Jeśli chodzi o tę płytę, to nie wiem, czy można to zaliczyć do anegdot, ale do nagrań z Rafałem Paczkowskim przymierzałem się ponad dwadzieścia lat. Już nawet kiedyś zrobiliśmy demo. Ciekawe co na nim było, bo gdzieś zaginęło. Za to teraz tak się „rozgrzaliśmy”, że nagrywamy następną płytę pod tytułem "Dziecko rock'n'rolla". I mamy w planie kolejne.

 

Może jeszcze taki żart branżowy. Po koncercie podchodzi jakiś jegomość do puzonisty i mówi: - Widziałem, jak się pan męczył. Jestem hydraulikiem. Pomogę panu, ten pałąk na pewno da się wyjąć.