Był taki czas gdy „uplastyczniany” Tytus de Zoo z dużą wprawą i zapałem przedostawał się do wnętrz mniej lub bardziej cenionych kompozycji malarskich prezentowanych w jednej z muzealnych placówek. Abstrahując od nietuzinkowości tego konceptu na jego kanwie nieprzeceniany i niezapomniany Papcio Chmiel snuł historie rozgrywające się w owych mikrouniwersach zaklętych w pokrytych barwnymi plamami płótnach.
 
Dość wspomnieć, że to właśnie przy tej okazji (a konkretnie XVIII „książeczki” o przygodach Tytusa, Romka i A’Tomka) rozbrzmiało pamiętne „Koniec feudalizmu i pańszczyzny!”, znać o sobie dała Asizo (przynajmniej w przekonaniu piszącego te słowa jedna z najbardziej udanych żeńskich osobowości rodzimego komiksu), a sam Tytus poucztował sobie wręcz po królewsku. Wygląda na to, że znany m.in. z łamów magazynów „AQQ” oraz „Komiks i my” Grzegorz Weigt także zdecydował się na twórczy dialog z wybranymi dziełami klasyki malarstwa, jak to się jeszcze do niedawna mawiało, białego człowieka. Pozwolił on sobie bowiem na rozbudowane refleksje zaistniałe w efekcie kontemplacji wspomnianych realizacji.
 
Dodajmy, że w przypadku tego autora inicjatywa to już nie nowa, jako że jej zaczątki zaistniały już u schyłku lat 80. ubiegłego wieku. W kolejnych latach część z powstałych wówczas nowelek była zresztą prezentowana zarówno w polskojęzycznych publikacjach (vide m.in. we wrocławskim „Słowie Polskim”), jak i za granicą (litewski „Balionas”). Jednak wedle słów samego autora do uzupełnienia powstałych w toku kilku dekad dziesięciu opowiastek (do tego raz jeszcze rozrysowanych) o kolejne namówił go wydawca tego zbioru w osobie Bartosza Kurca. Tym sposobem szanowny autor wzbogacił dotychczasowe realizacje o osiemnaście kolejnych, proponując konglomerat częstokroć błyskotliwych i niewolnych od wysublimowanego humoru krótkich form. William Blake, Pablo Picasso, Gaspar David Friedrich, Władysław Podkowiński – to tylko część spośród klasyków malarstwa, których kompozycje okazały się punktem „startowym” ku skojarzeniowej odysei. Do każdej z nich mamy zatem „dobudowany” szerszy kontekst sytuacyjny, nierzadko iskrzący się dowcipem i nieszablonową refleksją. Znać tu znaczny potencjał wyobraźni autora, który tym sposobem wykazał, że dokonania docenionych malarzy to jedynie skondensowany komiks!
 
W zakresie stricte plastycznym Grzegorz Weigt dysponuje dojrzałym i łatwo rozpoznawalnym stylem, za którego sprawą dał się on już poznać od jak najlepszej strony. Dotyczy to zwłaszcza jego cyklu opartego na wspomnieniach siostry Dolores Zok (przełożonej prowincjonalnej Zgromadzenia Misyjnego Służebnic Ducha Świętego) prezentowanego we wzmiankowanym magazynie „Komiks i my”. Zarówno w przypadku składających się nań historii, jak i niniejszego zbioru przeważa skłonność autora ku wrażeniowości i trafnie ujmowanej ekspresji. Równocześnie z dużą swobodą imituje on stylistykę autorów dzieł, które okazały się dlań inspirujące. Uwagę zwraca ponadto dobór kolorystyki, na ogół złamanej, podobnie zresztą jak miało to miejsce przy okazji wspomnianego cyklu. A nie da się ukryć, że ta okoliczność generuje unikalną dla prac rzeczonego nastrojowość.
 
Wygląda na to, że pomimo całkiem obszernego zbioru jego autorskiego projektu Grzegorz Weigt ani myśli na tym poprzestawać. Gdyż wedle poczynionych przezeń deklaracji już powstają kolejne nowelki bazujące na dokonaniach wirtuozów malarstwa. Obyśmy się tzw. ciągu dalszego doczekali jak najprędzej. Póki to jednak nie nastąpi, pozostaje sycić się niniejszym zbiorem, realizacją nietuzinkową, do której z racji jej dosycenia w liczne pomysły oraz interesujące rozwiązania formalne zdecydowanie warto będzie powracać.

Tytuł: „Ars gratia artis. Malarstwo z dymkiem”

• Scenariusz, rysunki i posłowie: Grzegorz Weigt  
• Wstęp: Marta Motyl
• Wydawca: Wydawnictwo Kurc
• Data publikacji: 18 czerwca 2021  
• Oprawa: miękka
• Format: 23,5 x 16,5 cm
• Druk: kolor
• Papier: kredowy
• Liczba stron: 108
• Cena: 59,90 zł

Dziękujemy wydawnictwu Kurc za udostępnienie egzemplarza do recenzji.