„Nieznajomi: Ofiarowanie” - recenzja

Po dziesięciu latach doczekaliśmy się kontynuacji Nieznajomych. Tyle czasu zajęło twórcom uporanie się z problemami na etapie developmentu. Dziesięć lat to w kinematografii wieki, toteż od razu nasuwa się pytanie, czy było warto i czy jest to film wyłącznie dla znających pierwowzór. Powiem krótko: nie warto.

Grupa morderców w maskach powraca tym razem gnębić wczasowiczów na odludnym kempingu. Ich motywacja jest nieznana, ale łatwo się domyślić, że nie mają oni ambitnych celów, a po prostu lubią poczuć krew na rękach, siekać, dźgać i zarzynać bez konkretnego powodu. Pechowo na kemping trafia małżeństwo z dwójką dzieci. Przyjeżdżają tu po części uporać się z rodzinnymi sprawami, głównie ze stwarzającą problemy dorastającą córką, którą decydują się wysłać do szkoły z internatem. Kiepski wieczór przerywa pukanie do drzwi. Za progiem w ciemnościach wyłania się dziewczyna, dopytując się o Tamarę. Nikt taki tu nie mieszka, ale widz już wie, że pojawienie się nieznajomej zwiastuje kłopoty. Dość szybko trójka zwyrodnialców bierze sobie przyjezdną rodzinkę na cel i rozpoczyna się rzeź. Kto wyjdzie obronną ręką z krwawej łaźni na opuszczonym kempingu?

Nieznajomi: Ofiarowanie są przykładem kina, które nie powinno powstać. Sam pomysł – mocno szkicowy, który dojrzewał aż dziesięć lat, należy uznać za nieporozumienie, bo w filmie poza ganianiem się w kółko i zarzynaniem nic więcej się nie dzieje. Bohaterowie nie mają żadnych głębszych osobowości, a przyjazd na kemping, by sobie radzić z problemami, jest najgłupszą rzeczą, jaką można zrobić. Poza aurą enigmatyczności, którą znajdziemy w co drugim filmie grozy, oprawcy nie wyróżniają się niczym szczególnym. Po prostu lubią zabijać i mogą to robić. To już nawet takie kreatury dużego ekranu jak Leatherface czy Freddy Krueger miały konkretny powód. W tym przypadku otrzymujemy zbitek nocnych scen na kempingu, koniecznie ze sporą dozą mgły, muzyki elektronicznej lat osiemdziesiątych, klasykami z repertuaru Bonnie Tyler i Kim Wilde, a także wyjątkowo nieudolne próby wystraszenia widza.

Aktorstwo w produkcji Johannesa Robertsa stoi na tak miernym poziomie, że niektóre filmy fanowskie mogą poszczycić się znacznie lepszym. Po seansie nasuwa się tylko jedno pytanie, co u licha robi w tym wszystkim Christina Hendrinks. Naprawdę nie było lepszych ofert? Nieznajomi: Ofiarowanie nie zadowolą nawet najbardziej niewybrednych koneserów kina grozy. Ot, gniot jakich mało z kuriozalnym polskim podtytułem niemającym nic wspólnego z fabułą. Chyba że chodzi o ofiarowanie głupot quasi scenariusza. Zdecydowanie warto poczekać na znacznie lepiej zapowiadające się Ciche miejsce Johna Krasinskiego.  

Ocena: 2/10

Tytuł: „Nieznajomi: Ofiarowanie” 

Reżyseria: Johannes Roberts

Scenariusz: Bryan Bertino, Ben Ketai

Obsada:

• Christina Hendricks
• Bailee Madison
• Martin Henderson
• Emma Bellomy
• Lewis Pullman
• Lea Enslin
• Preston Sadleir

Muzyka: Adrian Johnston

Zdjęcia: Ryan Samul

Montaż: Martin Brinkler

Scenografia: Kay Wolfley

Kostiumy: Carla Shivener

Czas trwania: 85 minut 

 Dziękujemy Cinema City za udostępnienie filmu do recenzji.