„Tożsamość zdrajcy" - recenzja

Michael Apted zdecydowanie najlepsze lata ma już za sobą, choć niegdyś zdarzyło mu się dostarczyć jeden czy dwa obrazy, które wpisały się na stałe w annały kinematografii. Można wspomnieć Park Gorkiego, z docenioną rolę naszej rodaczki Joanny Pacuły, Goryle we mgle z kreacją Sigourney Weaver, Nell z Jodie Foster czy Bonda z Pierce’em Brosnanem – Świat to za mało. Do grona wybitnych reżyserów raczej trudno go zaliczyć, ale gdy miał dobry materiał na sfilmowanie, to wywiązywał się z powierzonego mu zadania dość solidnie.  Jak widać, zapragnął jeszcze raz sprawdzić się w sensacyjno-szpiegowskiej formule. Z jakim skutkiem?

Tożsamość zdrajcy – patrząc na listę płac – to powinien być hit dużego formatu. Właściwie nie powinno się pytać, kto tu gra, a raczej kogo tu nie ma. Apted miał do dyspozycji starą gwardię aktorów na czele z takimi tuzami jak Michael Douglas, John Malkovich, Toni Colette czy Orlando Bloom, a w głównej roli szwedzki towar eksportowy najlepszej jakości, czyli Noomi Rapace - oryginalna ekranowa Lisbeth Salander.  Jednak w tym przypadku, co wielokrotne można zaobserwować w kinie, nazwiska nie grają, gdy historia nie jest na tyle nośna, by zaangażować widza, aby śledził poczynania bohaterów z nieustającym zainteresowaniem. Tożsamość zdrajcy to schemat goniący schemat, dialogi pisane w pośpiechu, a także nieciekawy drugi plan. Innymi słowy – jak na ekranie przestają lecieć wióry, a grana przez Rapace Alice Racine odpoczywa od obijania mord zakapiorów, robi się zwyczajnie nudno.

Alice Racine to działająca pod przykrywką na brytyjskiej ziemi agentka CIA. Specjalizuje się w przesłuchiwaniu więźniów, tropi islamskich terrorystów. Gdy zostaje wezwana do standardowego przesłuchania, okazuje się, że cała sytuacja jest ustawiona, a ona dała się podejść. Od tej pory jej mocodawcy powątpiewają w jej wiarygodność, a ona sama musi wytropić osobę odpowiedzialną za spisek, który może kosztować miliony ludzi życie.

Scenariusz Petera O'Briena przeleżał gdzieś nietknięty ludzką ręką przez prawie dekadę, aby ujrzeć światło dzienne w momencie, gdy zamachy terrorystyczne na stałe wpisały się w krajobraz zachodniej Europy. Może gdyby film powstał wcześniej, byłoby w nim coś intrygującego, jednak po latach fabule przydałby się solidny lifting. Problemem jest nie tylko fabuła, mocno przewidywalna i zbudowana na schematach znanych od zawsze, ale przede wszystkim grono postaci, które wypadają nad wyraz sztucznie w dobie ekstremalnego zagrożenia atakiem biologicznym. Więcej emocji i napięcia było w Epidemii Wolfganga Petersena niż w niniejszym obrazie.

Teatralność poszczególnych kreacji, wprowadzanie postaci zbędnych z koszmarnymi dialogami (vide Orlando Bloom) czy intryga szyta grubymi nićmi to największe grzechy Tożsamości zdrajcy. Apted stara się, aby chociaż na polu akcji jego film dostarczał zadowalającej rozrywki – i dzięki gracji, z jaką Rapace stara się trzymać widza w ryzach, przynajmniej w scenach konfrontacyjnych. Odkrycie bowiem, kto pociąga za wszystkie sznurki, nie powinno zająć zbyt dużo czasu. Bajzel panujący na linii: amerykański wywiad - brytyjski wywiad, a także przedstawienie islamskich fundamentalistów jest najlepszym dowodem, że kino sensacyjne pokroju Tożsamości zdrajcy to ładnie skrojona bajeczka, niesiląca się na oryginalność, a starająca się być do bólu poprawna politycznie, a nawet próbująca wybielać islamistów. Zbyt dużo kitu starają się wcisnąć widzowi twórcy, aby film spełniał funkcję choćby udanego sensacyjniaka.

Mimo głośnych nazwisk i tematu na czasie Tożsamości zdrajcy to nie tylko zmarnowany potencjał na sprawne kino szpiegowskie, jak chociażby nie tak dawny utwór Antona Corbijna – Bardzo poszukiwany człowiek – ale także dzieło sztampowe i ociekające schematami, których nie udało się Aptedowi skutecznie zakamuflować tudzież poddać sprytnemu recyclingowi. Szkoda czasu na seans.

Ocena: 4/10

Tytuł: „Tożsamość zdrajcy"

Reżyseria: Michael Apted

Scenariusz: Peter O'Brien 

Obsada:

• Noomi Rapace     
• Orlando Bloom     
• Toni Collette     
• Michael Douglas     
• John Malkovich     
• Aymen Hamdouchi     
• Akshay Kumar     
• Adelayo Adedayo     
• Brian Caspe 

Muzyka: Stephen Barton

Zdjęcia: George Richmond

Montaż: Andrew MacRitchie

Scenografia: Stefan Kovacik 

Kostiumy: Bojana Nikitovic

Czas trwania: 98 minut

Dziękujemy Cinema City za udostępnienie filmu do recenzji