„Yakari” tom 18: „Śnieżny ptak” - recenzja

W przygodach młodego Siuksa nieczęsto zdarzają się wątki nadprzyrodzone czy magiczne. Autorzy starają się ich unikać, niekiedy tylko przywołując mimochodem wierzenia rdzennych mieszkańców Ameryki. Jednak czasem robią wyjątek, zwłaszcza gdy na horyzoncie pojawia się niesamowity totem Tęczy.

Tym razem Yakari wraz ze swoją przyjaciółką zostają porwani wraz z tipi przez huraganowy wiatr. To coś niespodziewanego, aby namiot unosił się nad ziemią w tak swobodnym i skoordynowanym locie. Z pewnością nie jest to zasługa nieprzewidywalnych sił natury, a tajemniczego czarodzieja, a przynajmniej tak każe nazywać się enigmatyczny królik - Nanabozo. Mogliśmy go poznać w czwartej odsłonie serii, a teraz powraca, aby zabrać bohaterów w niecodzienną podróż z dala od dobrze ich znanych prerii.

Bohaterowie trafiają bowiem do tundry, gdzie poznają nieznane im dotąd gatunki zwierząt, napotykają niespodziewane przeszkody i niebezpieczeństwa, a zdani są tylko na siebie oraz pomoc nowo poznanych przyjaciół. Wśród których znajduje się tytułowy śnieżny ptak, czyli sowa śnieżna.

Autorzy serii pod płaszczykiem fantastycznej wyprawy starają się odkrywać nieznane obszary Ameryki. Daleka i zimna północ byłaby nieosiągalna dla dwójki nastoletkich bohaterów, ale odrobina niesamowitości, czyli magii nie zaszkodzi, aby przenieść Yakariego i Tęczę z dala od domu i wystawić ich na nowe wyzwania. Na pewno nie brakuje w tej historii emocji, a także jest ona pewnym urozmaiceniem pojawiającej się na łamach serii flory i fauny. Tym samym przygoda na mroźnej północy ma wymiar edukacyjny, bo pozwala młodym czytelnikom poznać kolejne fascynujące zwierzęta. A że Yakari zawsze chce wszystkim pomóc, to nie brakuje też dynamicznej akcji.

Osiemnasty tom serii jest więc kolejną udaną odsłoną w dorobku autorów, którzy nie poprzestają na odkrywaniu jedynie najbliższego otoczenia młodych Siuksów i wplatają też czasem nadnaturalny pierwiastek w przygody nastoletnich bohaterów.