Becky Chambers "Daleka droga do małej, gniewnej planety" - recenzja

„Daleka droga do małej gniewnej planety” to debiutancka powieść Becky Chambers, pierwotnie wydana dzięki funduszom zebranym za pośrednictwem platformy Kickstarter. Była nominowana do Nagrody im. Arthura C. Clarke’a, Kitchies Golden Tentacle oraz Baileys Women’s Prize.

„Wędrowiec” to statek, który najlepsze lata ma już za sobą, ale dzięki zgranym technikom wciąż przemierza kosmos. Załoga pod dowództwem kapitana Ashby’ego zajmuje się budowaniem korytarzy międzyprzestrzennych, które mają łączyć odległe krańce Wspólnoty Galaktycznej. Praca dość wymagająca i niebezpieczna, a żeby wszystko zostało poprawnie wykonane, każdy członek zespołu musi spełniać swoje zadanie. Nie ma miejsca na pomyłki, nawet jeśli ktoś kogoś nie lubi.

Rosemary Harper, młoda urzędniczka pragnąca pozostawić za sobą swoją przeszłość nie wie czego się spodziewać, gdy dołącza do załogi „Wędrowca”. Pomimo jej obaw zostaje ciepło przyjęta przez nowych współpracowników i powoli ma okazję bliżej poznać każdego z nich. Wkrótce przed tym różnogatunkowym zespołem pojawia się nowe wyzwanie. Pragnąc zdobyć większe pieniądze, podejmują się trudnej misji: zbudowania tunelu do odległej planety, tak naprawdę nie wiedząc, co może ich czekać podczas podróży.

Becky Chambers skupia się w swoje opowieści przede wszystkim na postaciach, na ich uczuciach, zachowaniach, elementach przeszłości, a mniej na wydarzeniach i przeciwnościach, jakich mogą doświadczyć podczas podróży. Niedosyt powoduje to, że czuć, iż można było z tej historii wyciągnąć więcej, że przygoda dopiero się zaczyna. Znamy już bohaterów, polubiliśmy ich, a teraz chcielibyśmy zobaczyć ich w prawdziwej akcji. Zamiast tego widzimy ich w codziennych czynnościach, rozmawiających o przepisach, kupujących mydło, czy też odwiedzających krewnych. Jednocześnie nie można nie przyznać, że autorce udało się stworzyć różnych, niejedno wymiarowych bohaterów. Rosemary to młoda dziewczyna uciekająca przed przeszłością. Z początku wydaje się, że ma ciągnąć tę opowieść, ale tak naprawdę jest tylko elementem całości. Niestety, po dobrym początku jest trochę niewykorzystaną postacią. Kizzy i Jenks to specyficzni technicy, z poczuciem humoru i zwariowanym zachowaniem, a Lovey to SI statku, która ma więcej uczuć, niż można się spodziewać. Na uwagę zasługuje Sissix - gadzia pilotka, a przede wszystkim opis relacji rodzinnych jej gatunku czy też Doktor Kucharz wywodzący się z rasy, która w miarę dojrzewania zmienia płeć i który również posiada bolesną przeszłość.

„Daleka droga do małej gniewnej planety” to w większej mierze dialogi niż wydarzenia, ale i tak pochłania się tę historię w szybkim tempie. Wszystko dzięki językowi, jakim jest napisana. Jest płynny, lekki i przystępny. Są tu opisy miejsc, sprzętów czy też obyczajów, które zaciekawiają. Szkoda tylko, że nieliczne wydarzenia, takie jak atak na statek czy też przebywanie w nieprzyjaznej prawnie dla jednego z bohaterów planecie jest traktowane w sposób skrócony. Więcej takich elementów na pewno rozwinęłoby tę historię, ale być może znajdzie się na to miejsce w kontynuacji. Trzeba przyznać również, że autorka nie ucieka od takich tematów jak klonowanie czy gender. Jednak wesoła atmosfera wydarzeń, z małą nutką dramatyzmu i prostota fabuły skłaniają do polecenia tej książki bardziej dla młodzieży niż dojrzalszego czytelnika.

Wielbiciele science - fiction, którzy spodziewają się po tej pozycji wartkiej akcji, bitew czy kosmicznych pościgów mogą się zawieść. Jednak, jeżeli ktoś jest zainteresowany opisem różnych gatunków zamieszkujących wszechświat, ich zwyczajów oraz relacji między członkami specyficznej załogi, w dodatku okraszonym przyjemnym, łatwym w odbiorze stylem, to na pewno znajdzie przyjemność w jej czytaniu.